Dziś postaram się krótko, acz maksymalnie treściwie. Będzie niestety emocjonalnie, ale postaram się nie przesłonić przekazu 🙂

O aktualnie obowiązujących na stacjach paliw cenach można by – cytując klasyka – powiedzieć:

“Ale z tymi cenami to kogoś zdrowo popier***iło!”

Też macie takie wrażenie? Czy to tylko ja? Kiedy ceny zaczęły rosnąć słyszałem najróżniejsze argumenty. Dwa najpopularniejsze, to:

“Popyt dyktuje cenę!”

oraz

“Szykują się na dalsze wzrosty cen zakupu.”

Z pierwszym argumentum ad rectum rozprawimy się od razu. Otóż popyt zwiększa się również w okresie wakacyjnym, a nie przypominam sobie Diesla po 8 zł za litr. I to tym bardziej, gdy obowiązuje obniżony podatek i akcyza w ramach tarczy 2.0.

Natomiast drugi argument… No cóż, firma, która nie ma “poduszki finansowej” na takie okazje jest źle zarządzana. Firma, która podnosi ceny jeszcze zanim wzrosły jej koszty zakupu po prostu naciąga klientów. Takie “żłobienie cen” (z ang. price gouging) powinno być (i chyba nawet jest) zakazane prawem. A te wszystkie uzasadnienia powinny stać się przedmiotem odpowiedniego dochodzenia. Tyle, że rynek paliw rządzi się swoimi prawami… A w zasadzie bezprawiem.

Pod rozwagę podam kilka danych, oczywiście publicznie dostępnych.

Spójrzcie proszę na zamieszczony poniżej wykres cen baryłki ropy na rynkach światowych od czerwca 2009 roku do chwili obecnej:

Nietrudno zauważyć, że baryłka nieraz bywała już droższa niż $100 (marzec 2011 – sierpień 2014). Pamiętacie w tamtym okresie na stacjach paliw ceny za litr ON lub PB95 w okolicach 8 złotych? Nie. Jak one wyglądały?

Ponieważ niektórym trudno może być to zauważyć na wykresie podpowiem, że ceny nie przekraczały 6 złotych. Wahały się pomiędzy 5.00-5.80 (w okresie ponad trzyletnim!).

Skoro zatem cena baryłki ropy na rynkach światowych nie odbiegała od tego, co mamy obecnie, nie było też obniżonych podatków na paliwa (via Tarcza 2.0), to czym i jak to wytłumaczyć?

Jeśli ktoś nadal nie dostrzega tych rozbieżności, to specjalnie dla niego przygotowałem wykres z nałożonymi liniami dla wyższych wartości w tych okresach:

(Tylko nie pomylcie ceny gazu z ceną baryłki ropy na powyższym wykresie!)

I teraz tak. Nie skończyłem ekonomii. Może coś mi umyka, lubię natomiast posłuchać mądrzejszych i zobaczyć co oni mają do powiedzenia. Tylko, że oni aktualnie nabrali wody w usta. Jeśli więc ktoś ma coś sprawdzonego chętnie posłucham. Naprawdę. Bardzo chciałbym zrozumieć co tu się dzieje? Z czego to wynika?

Wyobrażacie sobie wyjazd na wakacje w takiej sytuacji? Macie wyliczony budżet na wyjazd i powrót, i nagle co? Budżet na powrót trzeba powiększyć o 40%? A przecież tak wzrosły ceny w ciągu niespełna dwóch tygodni!

Dla mnie wygląda to bardzo źle. Podobnie jak podczas pandemii pieniądze robiły firmy (również koncerny paliwowe!) sprzedające środki dezynfekujące i maseczki, tak teraz na strachu przed wojną robi się pieniądz na kierowcach. Kierowcach, którzy w okresie wygaszania pandemii wracają do normalnej pracy (i dojazdów z tym związanych). Ktoś mógłby powiedzieć, że również na kierowcach, którzy ruszyli na granicę pomagać uchodźcom z Ukrainy, i którzy przewożą ich w głąb kraju.

Przypomnę, że są to te same koncerny, które zapewniały, że nie ma powodu do niepokoju, mają zapas paliw na około trzy miesiące, a podnoszenie cen jest niczym nieuzasadnione. Te same koncerny, które zrywały umowy ze stacjami, które “samowolnie” podniosły ceny wykorzystując rosnący popyt!

Tymczasem aktualna cena baryłki ropy spadła do poziomu $105-110, ale jakoś nie widać powrotów do starych cen na stacjach. Chciałbym wiedzieć, tak realnie, z czego to wynika? Kto ma na to wyjaśnienie inne niż to, że znów kierowcy sponsorują działania rządu? (I jakiej natury są to działania? Dlaczego wymagają nakładów finansowych?) Czy rządzący mają nadzieję, że znów nie zauważymy, jak bardzo mają nas w poważaniu i wykorzystują aktualną sytuację w Ukrainie do przykręcenia nam śruby? 🙁

A najgorsze w tym wszystkim jest to, że moim zdaniem to nie jest koniec, a ceny paliw nie są w szczycie…

Źródła:
https://www.wnp.pl/nafta/notowania/ceny_ropy/?zakres=10000
https://www.wnp.pl/nafta/ceny_paliw/?&rodzaj[on]=on&rodzaj[pb95]=on&rodzaj[pb98]=on&rodzaj[lpg]=on&okres=0
https://www.money.pl/podatki/tarcza-antyinflacyjna-akcyza-na-paliwa-i-prad-w-dol-sejm-zdecydowal-6713594752707296a.html
https://www.money.pl/pieniadze/rzad-moze-tylko-bezradnie-obserwowac-rosnace-ceny-paliw-ostatnia-nadzieja-w-innej-instytucji-6745369987910208a.html
https://a.orlen.pl/PL/DlaBiznesu/HurtoweCenyPaliw/Strony/archiwum-cen.aspx?Fuel=ONEkodiesel&Year=2022
https://www.lotos.pl/145/type,oil_eurodiesel/dla_biznesu/hurtowe_ceny_paliw/archiwum_cen_paliw
https://www.pap.pl/aktualnosci/news%2C1091870%2Cpkn-orlen-lotos-pern-polska-zabezpieczona-na-wypadek-braku-dostaw-ropy-ze

Pozwólcie, że przedstawię wam Krzysztofa. 66-letniego, mega-pozytywnego gościa, który kupił kampera w czerwcu 2020 roku, przeprowadził się do niego 01.09.2020 – od tamtej pory w nim mieszka i podróżuje. Warto wspomnieć, że zdecydował się na ten krok pomimo niemałych problemów zdrowotnych i to w okresie pandemii – a więc i rosnących w całej Europie obostrzeń!

Krzysztof to człowiek niezwykle pozytywny i prawdziwie cieszący się życiem. Zanim jednak podzielę się z wami moimi dalszymi spostrzeżeniami przeczytajcie proszę, co sam Krzysztof napisał w temacie swojej historii (post pochodzi z 18 września 2021):

Jeśli masz plany, cele i marzenia, to oznacza, iż masz motywację. Jedni kończą na planach, inni je realizują. Jedni idą z prądem, inni pod prąd. Ja z pewnością należę do tych drugich. Ale co ma z tym wspólnego kamper? W moim przypadku ma, i to bardzo dużo. To post o realizacji marzeń. To post mobilizacyjny. Ludziska, ruszcie się z kanapy. Pilot od telewizora w kąt i zacznijcie żyć pełną piersią. Skoro ja, z dużymi ograniczeniami ruchowymi, zrealizowałem swoje marzenie, to oznacza, że Wy, w zdecydowanej większości w pełni sprawni, możecie również uczynić to samo co ja – czyli osiągnąć swój cel.
 
Cofnijmy się do stycznia 2012 roku.
 
Diagnoza jest dla mnie porażająca: “Panie Krzysztofie, albo noga, albo nieunikniona śmierć”. Decyduję się. Świat wali mi się na głowę. Nagle, okazuje się, że zostanę pozbawiony jednej nogi. Powód? Błyskawicznie postępująca zakrzepica żył. Nie ma wyjścia. Dochodzę do wniosku, że nie mam innego logicznego wyboru. 20 stycznia 2012 roku jest ten dzień. Budzę się po kilku godzinach. Odsłaniam kołdrę i… nic. Żadnego płaczu, żadnego łkania, żadnego smutku. Po prostu żadna reakcja z mojej strony. Czy to możliwe, że człowiek tak może zareagować na amputację nogi. Okazuje się, że tak. Uświadamiam sobie, że będę żyć, że będę po pewnym czasie chodzić przy pomocy protezy. Wiem, iż jeszcze czeka mnie sporo ciekawych rzeczy w życiu. Paradoksalnie – jestem w tym dniu nawet szczęśliwy, szczęśliwy, że będę żyć.
 
Po dwóch miesiącach chodzę wspomagając się kulą. Wsiadam do auta i jeżdżę nim bez problemu. Po kilku miesiącach lecę (podpierając się kulami) do moich ukochanych Indii, gdzie w pojedynkę, z plecakiem, szwendam się przez miesiąc po tym fascynującym kraju. Po powrocie z Indii, w pojedynkę, zwiedzam kolejne kraje (Malta, Grecja). Nie poddaję się. REALIZUJĘ SWOJE MARZENIA!
 
A Ty? Masz trochę pieniędzy? Lubisz przygodę? Lubisz poznawać ciekawe miejsca? Masz dwie nogi? CZŁOWIEKU, RUSZ SIĘ!
 
Kamper daje tą możliwość. Masz w nim wszystko, co potrzebne do życia. Taka jest moja subiektywna opinia.
 
Mieszkam w kamperze od 1 września 2020 roku. Dzisiaj mija 383 dzień, od kiedy mój kamper stał się moim domem. Jestem w nim szczęśliwy. Jestem osobą niepełnosprawną. Mam 65 lat. Daję sobie radę. Jak długo tak będzie wyglądać moje życie? A kto to wie? Póki co, żyję pełną piersią. Kamper sprawił, iż każda sekunda mojego obecnego życie jest dla mnie wspaniała.
 
Kamper kupiłem na początku czerwca 2020 roku. Po zakupie stał zaparkowany na ulicy i kiedy za każdym razem wychodziłem na spacer z Tofikiem, z radością patrzyłem na jego sylwetkę. Zacząłem urządzać go po swojemu. Tapicerka wymagała wymiany. Potem kilka innych poprawek. Następnie wprowadzenie się z tym, co posiadałem w tamtym momencie. Pierwsze noclegi na łonie natury, zakupy potrzebnego sprzętu i układanie go w schowkach. Pierwsze posiłki, które jakże smakowały.
 
Potem cieszyłem wzrok nową tapicerką i innymi rzeczami, które zainstalowałem w mobilnym domu. Cieszyłem się jak dziecko z każdej pierdułki, którą powiesiłem tu, czy tam. Ileż radości miałem z mojego kampera. Tak zostało do dzisiaj.
 
Delektowałem się przestrzenią wokół kampera, popijając herbatkę i przegryzając ciasteczka. Kamper od początku dawał mi taką możliwość i daje nadal.
 
A potem… Potem moja pierwsza podróż – Podróż Za Horyzont. Plan zakładał Hiszpanię, Maroko i Portugalię. Skończyło się na Hiszpanii, gdyż dwa pozostałe kraje zamknęły granice z powodu covida. Znajomi pukali mi w czoło. Nie dawali mi szans na powodzenie takiego wyjazdu, biorąc pod uwagę moje ograniczenia ruchome. Ja jednak pokazałem, że można. Podczas tej podróży zrealizowałem również inne marzenie – odwiedziłem maleńką wysepkę Tabarca, która leży nieopodal Santa Pola. O odwiedzeniu tego niesamowitego miejsca myślałem od wielu lat i stało się to niedawno faktem.
 
Podczas podróży moje życie doznało kolejnego niespodziewanego momentu, jednak tym razem wspaniałego. Poznałem Anię. Jesteśmy razem. Jesteśmy szczęśliwi ze sobą. Za 18-19 dni jedziemy w następną podróż kamperem – tym razem w planie jest Chorwacja, Czarnogóra, Albania, Grecja i Turcja. W podróży będzie nam oczywiście towarzyszyć futrzak Tofik – nicpoń i hulaka pospolity 😉 Planujemy powrót w maju 2022 roku.
 
Ot, taka moja historia. Myślę, że może zainspirować, może pomóc w uwierzeniu w siebie…

Zanim wrócimy do samej podróży Krzysztofa, mała dygresja: Tofik (15-letni aktualnie kundelek) został przez niego adoptowany ze schroniska w Łodzi. Krzysztof twierdzi, że wszedł przez przypadek na stronę schroniska i zobaczył tę kupkę czarnego szczęścia. Gdy przeczytał, że piesek też ma problemy z chodzeniem, po prostu nie mógł podjąć innej decyzji.

Oczywiście miłość Krzysztofa do zwierząt nie ogranicza się do wspierania ich w potrzebie (w jednym ze swoich postów podzielił się zdjęciami dokarmianych w podróży kotów). Krzysztof nie je żadnych produktów odzwierzęcych (tj.: mięso, jajka, mleko). I z tego co udało mi się zauważyć, ta miłość nie pozostaje nieodwzajemniona 🙂

Krzysztof regularnie dzieli się wrażeniami z kolejnych etapów swojej “Podróży za horyzont” czym napsuł mi sporo krwi… Niejednokrotnie bowiem było tak, że u mnie za oknem szaro, buro i zimno, a on mi wysyłał zdjęcia pełnego słońca lub termometru, na którym było grubo ponad 20 stopni. Tak mnie pokrzepiał… Gdy u mnie ściskał już pierwszy mróz on się wygrzewał w słonecznych krajach zachodu i południa Europy. No, może poza ostatnimi relacjami z Turcji, gdzie było zimno, wiatr, deszcz i nawałnice. Ale muszę przyznać, że niezależnie od pogody, która u niego panuje świetnie się czyta jego refleksje okraszone równie niesamowitymi zdjęciami. (Przejdź do galerii.) Wracając jednak do samego pisania. Uważam, że jego talent bardzo się marnuje!

Na liście krajów, które Krzysztof już odwiedził można znaleźć m.in.: Czechy, Słowację, Węgry, Chorwację, Czarnogórę, Albanię, Grecję, Turcję czy Hiszpanię. Część z nich odwiedzonych zapewne jedynie tranzytem, ale jednak. I wiecie, co mi się najbardziej podoba? Że nie ma tam gonitwy. Nie ma ustalonego planu i harmonogramu, którego trzeba się sztywno trzymać (bo zaraz koniec urlopu). Odnoszę wrażenie (i mam nadzieję, że nie jest ono mylne), że dla Krzysia podróż jest celem samym w sobie – i to jest po prostu piękne!

Nieskromnie muszę wspomnieć, że rozpiera mnie niekłamana radość i duma, gdy pomyślę, że mogłem dołożyć do tego swoją małą cegiełkę 🙂 Krzysztof przyznał mi bowiem w jednej z naszych rozmów (a było ich trochę), że do podjęcia konkretnych działań w pewnym stopniu zmotywowała go również lektura mojego bloga.

Gdy się szykował do swojej podróży (jeszcze we Wrocławiu) mieliśmy okazję się spotykać, mogłem podzielić się różnymi przemyśleniami, doradzić pewne rozwiązania. Przydała się między innymi moja fiksacja w temacie prądu w kamperze 😀

Spotykaliśmy się również w przerwie – pomiędzy pierwszym, a drugim etapem jego podróży – gdy zjechał do Polski celem wykonania pewnych napraw i usprawnień. Miałem dzięki temu okazję osobiście poznać również Anię, jego partnerkę i towarzyszkę w podroży – która okazała się niesamowicie ciepłą i miłą osobą! Mam szczerą nadzieję, że ich wspólna “podróż za horyzont” będzie jeszcze trwała przez wiele, wiele lat! (Razem z Tofikiem-nicponiem oczywiście 🙂 )

Poniżej galeria wybranych widoków, które najbardziej mi się podobają, i którymi Krzysztof napsuł mi najwięcej humoru 😀

Na koniec chciałbym zostawić Wam jeszcze jeden post Krzysztofa: